Gelukkig ook nog vrije tijd

Zaterdagmorgen gaan we op de koffie bij Frank, zijn Cambodjaanse vrouw Sitong en hun pasgeboren dochtertje Yasmin Lisa. Op Schiphol hebben we een rompertje gekocht met de afbeeldingen en vertaling van koe, melk en kaas in het Nederlands en Engels. Zo kan Yasmin naast Khmer en Engels ook nog een beetje Nederlands leren. Twee uur later nemen we afscheid van hen en besluiten we middag relaxend bij het zwembad door te brengen. ‘ sAvonds gaan we op stap met de staff van PURE! for kids en na het eten gaan we poolen in een voor ons ook nieuw café, The Yellow Sub. Alles staat hier in het teken van de Beatles vandaar de naam. Seut, Sitha en Samnang blijken goede spelers te zijn, Bopha en ik haken voortijdig af en kletsen met elkaar over het wel en wee in Cambodja. Na een hele gezellige avond nemen we afscheid van hen.

Zondag hebben we vroeg afgesproken met Vuthea om naar Phnom Koulen te gaan. Het is zo’n anderhalf uur rijden met de tuktuk en hoewel we de weg al vaker gereden hebben blijft het leuk om door de dorpjes te rijden en de geuren op te snuiven. Aangekomen koppelt Vuthea zijn tuktuk los en kan ik bij hem achter op de brommer om de tocht van zo’n 8 kilometer naar boven af te leggen. Patrick huurt zijn eigen moto in maar we zijn hen al snel kwijt gereden. Vuthea rijdt goed maar beheerst door maar mijn benen raken continu het ijzeren frame waaraan normaal de tuktuk vastgekoppeld zit. Mijn vrees voor blauwe plekken blijkt waarheid als ik ‘s avonds onder de douceh sta en twee blauwe, beurse bovenbenen heb. Boven aangekomen gaan we eerst naar de tempel van waar we een mooi uitzicht over de berg hebben. Daarna bezoeken we de waterval en genieten van de spelende kinderenin het water. Aan de rivier is mooi te zien hoe de lokale Cambodjanen hun vrije zondag besteden met lekker eten en spelen met de kinderen in de rivier. We lunchen ter plaatse om daarna weer richting Siem Reap te rijden. Ik voel een hoofdpijn op komen die alleen maar erger wordt en tegen de tijd dat we bij het hotel zijn wil ik alleen nog met een aspirine m’n bed in. Na zo’n drie uur slapen voel ik me gelukkig weer beter. Het was ook wel heel erg warm vandaag. Het diner nuttigen we Touich samen met Franni. Ze is nog drie weken in Cambodja en gaat na twee jaar eerst naar huis (Amerika) om daarna les te gaan geven in Koeweit.

Buiten een lunch met Annemarie en een etentje met So en Rachel zijn we maandag bezig met het uitwerken van verslagen en de laatste inkopen te doen. Dinsdagmiddag rijden we door de community om een aantal mogelijke plaatsen voor het centrum te bekijken. Het valt ons op dat de openbare school er zeer goed uitziet en dat ook het Health Center is opgeknapt. Dit is uiteraard alleen de buitenkant, maar toch. Ryan is net terug uit Koh Ker en als verlaat verjaardagskado nemen we hem mee naar Cuisine Wat Damnak voor een zevengangendiner! Eten op sterrenniveau maar gelukkig niet voor een sterrenprijs alhoewel voor Cambodjaanse begrippen dit erg duur is.

De laatste dag in Siem Reap staan we vroeg op om een workshop Encouragement te geven aan Naro en Ravy. Dit is een kort vervolg op een eerdere workshop die vorig jaar aan de gehele staff is gepresenteerd. Het is lastig om over te brengen dat je bepaalde management tools moet zien als ondersteuning en daaruit moet leren wat je kunt verbeteren in plaats van alleen maar de gestelde doelen wilt halen waardoor je voorbij gaat aan het werkelijke doel, namelijk goed onderwijs geven. Op zijn gheel eigen wijze toont Patrick dit aan met hun eigen gegevens en plotseling begint het kwartje te vallen. Als we later die dag nog een mail van Ravy ontvangen over het onderwerp blijkt dat hij het goed begrepen heeft. Ik heb s’ middags een afspraak met Pisey op het Women’s Resource Center waar ze me uitleg geeft over alles wat ze daar doen, we ons plan bespreken en we het spontaan over nog veel meer gewoon dagelijkse dingen hebben. Leuke vrouw en misschien nog wat vrijwilligerswerk voor mij in de toekomst daar.

Donderdagmorgen nemen we op tijd een taxi naar Bangkok waar tot zo’n 100 kilometer voor Bangkok alles spoedig verloopt. Het wordt ineens erg warm in de auto en deze blijkt aardig oververhit te zijn. We stoppen en als de auto naar een aantal liters water weer afgekoeld is rijden we verder. Helaas moeten we na zo’n 10 kilometer weer stoppen voor hetzelfde euvel. Na een derde keer besluit de chauffeur dat het beter is om niet verder te rijden. We kunnen in een bijna vol busje richting de stad en hoe en wat zien we daar wel weer. De chauffeur van het busje regelt midden in Bangkok een taxi voor ons en na 9 uur zijn we eindelijk in het Navalai Resort. Snel douchen en omkleden want we hebben om 19:00 uur afgesproken met Wilco en Frieda die hier vlakbij zitten. Frieda’s moeder en buurvrouw zijn ‘s middags aangekomen en we gaan gezellig met z’n zessen uit eten. Bij hen gaat echter al snel het lichtje uit wat niet verwondelijk is na een lange vlucht, weinig slaap, een jetlag en een paar biertjes. Wij gaan met Wilco en Frieda nog even door en stranden op een plekje waar het gezellig zitten is maar waar ik op het einde een kakkerlak over m’n rug voel lopen. Tijd om naar bed te gaan.

Het is erg warm in Bangkok en na een flinke wandeling vinden we een leuk koffietentje aan de rivierzijde. Na een beetje rondstruinen op Ko San Road en een lunch lopen we terug naar het hotel waar we een uurtje of twee an het zwembad doorbrengen. Patrick laat zichnog masseren terwijl ik dit stuk aan het schrijven ben. Vanavond lekker eten in Chinatown en vannacht vroeg op voor de vlucht naar huis. Het einde van een soms vermoeiende maar tock ook ontspannende en zeer inspirerende vakantie!