Kids en de tempels van Angkor

Na anderhalve week thuis te zijn geweest met dengue ben ik blij dat ik maandag weer naar het PDC kan. We hebben de hele week nog de familie Koopman met 6 personen als vrijwilliger dus er zijn sowieso dagelijks twee tuktuks nodig. Het lijkt me dan ook verstandiger om met hen mee te rijden in plaats van gelijk weer op de fiets te stappen. Het nieuws van de dengue heeft blijkbaar nogal wat vraagtekens opgeroepen in Nederland. Het is en blijft een tropische ziekte maar er is weinig aan te doen buiten paracetamol slikken en veel drinken. Bij malaria moet je echt aan de medicijnen maar dat is hier niet het geval, het is gewoon een kwestie van uitzieken. De uitslag ziet er wel heel naar uit en ik schreef ook al op Facebook dat ik meer op een grote salamiworst leek. Met name op mijn voeten en benen werd het haast zwart. Het heeft meer dan twee weken geduurd voordat het helemaal weg was. De laatste stuiptrekkingen zijn nu het vervellen van mijn handen en voeten alsof ze flink verbrand zijn geweest.

Op dinsdagavond nemen we eindelijk Mirte mee uit eten. We hadden haar voor d’r verjaardag een avondje sushi kado gegeven (ze was 17 april jarig!) maar het kwam er door omstandigheden steeds niet van. Weer heerlijk gegeten en zelfs Ineke die geen echte sushi eter is vond het lekker.

Zoals is mijn vorige stukje stond, hebben we deze week thema week op het PDC. Het is het belangrijkste culturele erfgoed van Cambodja dus goed voor de kinderen om daar wat meer over te weten.

Op diverse manieren werd het onderwerp in alle lessen behandeld. Er waren schrijfbladen met kleurplaten voor orange en green, op plakken klei konden gedetailleerde afbeeldingen van de tempels nagemaakt worden en tijdens de Engelse les werd een tijdlijn behandeld en kort iets over de verschillende tempels verteld. Er waren tekeningen waarvan de helft maar zichtbaar was zodat de kinderen de andere helft konden natekenen.

Tijdens de Living Values lessen werd een documentaire van National Geographic vertoond waarbij Bopha uitleg gaf in het Khmer. De kinderen vonden het allemaal zeer interessant. Voor de computerlessen waren kaarten gemaakt over Angkor Wat en Apsara. Deze kaarten werden ook gebruikt voor het begrijpend lezen voor yellow, blue, red en pink.

In de workshops werd onder leiding van de familie Koopman een borduurwerk gemaakt van het silhouet van Angkor Wat. Verbazend hoe snel en netjes de kinderen dit voor elkaar kregen. De sportles was wel heel bijzonder deze keer want er kwamen drie heuse Apsara danseressen les geven. Er werd gelet op houding, de stand van de handen en natuurlijk een stukje gedanst! De zogenaamde apendans werd uitgevoerd waarbij de jongens als ware aapjes hun kunsten vertoonden. Voor de meisjes was het allemaal wat sierlijker. Kortom weer een leerzame week met als afsluiter een bezoekje aan de tempels van Angkor Wat.

Omdat ik toch na moet gaan denken over het komende afscheid van de kinderen gaan Patrick en ik samen met Bopha en Sitha op woensdagavond naar de kermis op Route 60. De kermis is iets wat de kinderen niet kennen en het lijkt me leuk om ze dit te laten ervaren. Als eerste gaan we in de botsauto’s. Patrick en Bopha gaan nog in de achtbaan waar laatstgenoemde behoorlijk misselijk uit komt. We lopen een rondje om te zien wat er allemaal nog meer staat en besluiten dat de kinderen kunnen kiezen tussen het luchtkussen en de trampolines en de achtbaan of iets anders afhankelijk van wat ze durven. Dus per kind in ieder geval twee attracties. We willen ze vooraf een keuze laten maken aan de hand van foto’s en korte filmpjes. Daarna gaan we met z’n vieren eten en de keuze van Bopha en Sitha valt op Italiaans dus we gaan naar Little Italy in de alley. We bespreken wat we nog meer kunnen doen voorafgaand op het PDC , hoe we het gaan regelen met het vervoer en wat de kinderen lekker zouden vinden om te eten.

Donderdag voel ik me na de lunch zo moe dat ik Patrick bel om me op te komen halen. Ik neem me voor om een uurtje te gaan liggen en daarna nog wat te werken maar ik slaap de hele middag. Blijkbaar had ik het even nodig. Om 17:00 uur hebben we afgesproken bij de ingang van Angkor Wat om de tickets voor morgen te kopen. Daarna gaan wij met Ineke en Ryan Banchau eten bij de tempels. Dit is een soort van dunne gele pannenkoek gevuld met taugé en kip (of iets anders naar keuze). We gaan naar hetzelfde restaurantje waar we vorige keer met Anja en Chai zijn geweest omdat we weten dat het hier goed is. Onze tuktuk chauffeur Vuthea eet ook gezellig mee.

En dan is het vrijdag zover, het bezoek aan de tempels! Iedereen heeft er enorm veel zin. We zijn met 9 begeleiders en de familie Koopman. Elk groepje bestaat uit 6 of 7 kinderen. Sommigen hebben hun mooiste kleren aangetrokken want het is voor hen toch een beetje een feestdag. Elke groep krijgt vragen en opdrachten mee en een digitale fotocamera. In mijngroepje wordt dit heel serieus opgepakt en overlegd. Als eerste bezoeken we Angkor Wat en er wordt gelijk al heel wat afgeklikt met de camera. We moeten ook foto opdrachten maken als de houding van een Apsara danseres nadoen en een toren maken (dat doen we maar veilig op een trap waardoor het lijkt alsof we boven op elkaar zitten). De kinderen kijken hun ogen uit en ik krijg af en toe vreemde blikken van toeristen toegeworpen maar ook snoep toegestopt. We verzamelen rond 11:00 uur bij de ingang en rijden dan richting de Bayon tempel waar we een plekje zoeken voor de lunch. Even later verschijnt de PURE!tuktuk met pakketjes fried rice, dat fietst er wel in! De kinderen duiken de bossen in om te plassen en klimmen langs de lianen als aapjes de boom in. Vervolgens staat Bayon op het programma. Deze tempel is wat minder uitgestrekt dan de vorige dus komen we de andere groepen wat vaker tegen. Ook hier weer de nodige vragen en opdrachten. Als we richting Ta Prohm rijden zijn de weergoden ons minder goed gezind en valt er behoorlijk wat regen. Lekker nat komen we dan ook aan bij de laatste tempel van vandaag. Geen vragen maar gewoon lekker genieten van wat de natuur met deze tempel gedaan heeft. Rond 15:30 uur rijden we met z’n allen terug en er vallen al wat kinderen in slaap. Een vermoeiende maar geweldige dag! Ik kom er ’s avonds achter dat op de een of andere manier alle foto’s die in de ochtend zijn genomen gewist zijn van mijn camera. Da’s balen maar we hebben altijd de herinnering nog.

Op zaterdag ontbijten we bij Common Grounds en we besluiten hier nog een paar uurtjes te gaan werken. Zondag hebben we een relaxte dag, we lunchen met Ineke en gaan wat drinken bij Kanell in de tuin. ‘s Avonds gaan we uit eten bij Viva om de verjaardag van Fabio te vieren. Omdat de kinderen klagen dat hun t-shirts zo stinken (door de regen) besluiten Patrick en ik ze allemaal nog maar eens door de wasmachine te gooien, nu kan het nog. Een hele klus maar zondagavond zijn we al klaar en zijn 118 shirts weer fris als ze maandag op het PDC aankomen.

In week 29 starten we met nogal wat veranderingen. We hebben drie nieuwe vrijwilligers, een nieuwe sportleraar en een nieuw lesrooster. Ik haast me een beetje van groep naar groep want Ineke doet de introductie dus spring ik hier en daar bij met schrijven en tandenpoetsen. Sommige kinderen vragen me af en toe wanneer ik nu naar Nederland ga want de roddels doen hier al weer de ronde. Ik krijg wel ineens opvallend meer tekeningen waarop staat I love you / I miss you en op dinsdag staat Sen met een doosje voor m’n neus met daarin drie grote bloemen, schattig toch? Op dinsdagavond staat er weer een kermisavond op het programma. Ik hou het weer alleen bij de botsauto’s net als vorige keer maar Graham, Fabio en Ryan proberen zowat alles uit. Frannie ziet het ook allemaal niet zo zitten dus wij kunnen de foto’s maken. Daarna eten we op een van de kleedjes langs de weg voor maar liefst $ 2,50 met z’n tweeën en op de terugweg naar de brommer wint Patrick nog een speelgoedaap met darten.

Vrijdag ben ik iets eerder weg van het PDC want ik moet maar weer een naar mijn oren laten kijken. Mijn linkeroor blijft problematisch en mijn gehoor is niet al te best. Er blijkt iets in te zitten wat voortdurend het vuil en vocht veroorzaakt maar dr. Joost raadt me aan er in Nederland naar te laten kijken. Hij kan buiten druppels voorschrijven weinig voor me doen. ’s Avonds gaan we borrelen met Ineke tijdens Happy Hour in het mooie Victoria hotel en daar ontstaat het idee dat eenieder van ons de rest een avondje mee neemt naar een speciaal restaurant (en ook betaald). Daarna gaan we even wat goedkoper maar bij Father’s eten. Patrick spreek met papa af om volgende week vrijdag te gaan koken. Hij leert vermicelli soep en sweet and sour pork te maken. Maar goed ook want wat zal ik dit heerlijke eten gaan missen en buiten dat ook nog de geweldige mensen die het restaurant runnen.

Zaterdagmorgen zijn we allebei al heel vroeg wakker en besluiten we om de Chreav community verder te verkennen. Het is de community waar Wat Pren staat, een van de scholen van Salariin Kampuchea. Er is een enquête geweest en het blijkt dat er van de 7 dorpen maar leerlingen zijn uit 3 daarvan en dat ze vaak ook nog bij andere organisaties studeren. Patrick wil dit graag in kaart brengen ook als voorbereiding voor een toekomstig plan voor de bouw van een eventueel buurtcentrum. We weten wat het woord dorp en community is in het Khmer dus dat moet goed komen (phum en sangkeat). Er blijken al hel veel organisaties in dit gebied te zitten en dat realiseren we ons nu pas eigenlijk goed. Stof om over na te denken. Onderweg komen we ook nog de fietstour van PURE! tegen. Na een uur of twee rijden we terug richting de stad en drinken koffie met appelcake bij Upstairs café. We besluiten om vanmiddag maar lekker aan het zwembad te gaan liggen, het is zo warm. Bij Frangipani is echter alles bezet dus rijden we door naar Kanell. We hebben het zwembad voor ons tweetjes en het is goed toeven met een boekje en een drankje op een ligbed in de schaduw. ‘s Avonds is het plan om eerst te gaan borrelen bij Mis Wong en daarna bij Madame Butterlfy te gaan eten. Dit is Ineke haar voorstel op ons idee van gisteren. Helaas blijkt het restaurant nog steeds gesloten te zijn dus mag ik mijn keuze doen, Paris Saigon. Een Frans Vietnamees restaurantje net over de brug naar de Wat Bo straat. We roepen al sinds de eerste week dat we hier zijn dat we daar een keer willen eten maar het komt er nu bijna na een jaar pas van. En maar goed ook want het is heerlijk. Patrick neemt als dessert een kaasplankje met een port en heeft het de andere dag alleen nog maar daarover.

Zondagmiddag staat het voetballen met de staff en vrijwilligers van de diverse projecten op het programma. Het hing er even om of het daar zou gaan want alle openbare scholen en een aantal NGO’s zijn gesloten vanwege het mond en klauwzeer virus. We denken allemaal dat de paniek een beetje overdreven is maar de kinderen van Ravy (directeur Salariin) liggen wel met verschijnselen in het ziekenhuis. We kunnen echter wel bij het project waar het voetbalveld ligt terecht. Na het mixen van de teams start PURE!/Anjali tegen Stepping Stones aan de eerste wedstrijd die we winnen. Het is bijna niet te doen op een hard veld, in de volle zon met nogal wat koeienpoep maar we hebben wel lol en daar gaat het om. Rond 18:00 is het afgelopen en gaan we snel thuis douchen voordat we gaan eten met PURE! in Cambodian Bar Street. Het voetbal is door iedereen positief ervaren en het zou leuk zijn als dit initiatief voortgezet zou worden. Misschien met een andere tak van sport en gezamenlijk afsluiten met een hapje en drankje.

En zo gaan we vandaag beginnen aan onze twee laatste weken op beide projecten. Komende zaterdag hebben we al een afscheidsetentje +karaoke voor de staff van onze projecten omdat dit een week later lastig werd. Hopelijk worden ze niet gesloten de komende twee weken vanwege het virus want dat zou wel heel jammer zijn. Het lijkt nog zo onwerkelijk dat er nu echt een einde aan ons avontuur gaat komen maar het moment is toch een keer daar.