Bye, bye, teacher

De laatste twee weken zijn aangebroken. Op maandagavond zijn we uitgenodigd bij Vuthea, een tuktuk chauffeur waar we zowel met PURE! als persoonlijk vaak gebruik van maken. Wij zorgen voor de drank en hij voor het eten. De familie vindt het wel spannend vier barang over de vloer te hebben. Vooral de kinderen komen allemaal nieuwsgierig om het hoekje kijken. In het midden op de grond staat een pit met een grote wok en daar gaat olie in met veel groenten en rundvlees met ei. In onze kom hebben we een lekkere saus waar dit dan in moet en het smaakt heerlijk. Als we eigenlijk al vol zitten is er natuurlijk nog soep (ze hanteren hier een andere volgorde dan wij gewend zijn in NL). Als Ryan zijn beste Khmer uitprobeert ligt de hele familie in een deuk, niet omdat hij het niet goed doet maar omdat ze het geweldig vinden als je als westerling Khmer praat. Weer bijzonder om deze Cambodjaanse gastvrijheid te ervaren.

Vrijdag is er de hele dag workshopdag op het PDC. Ik ga een Wie is het? spel maken waarbij ze zelf de kaartjes met personen moeten verzinnen. Er wordt volop verkleed en geschminkt en de foto’s met virtuele kapsels op mijn laptop zijn hilarisch. Met de middag groep lukt het me zelfs om het spel af te krijgen en gezamenlijk te spelen. Verder zijn er die dag mogelijkheden voor blokfluiten, tangram puzzel zagen, pompoencake maken, sokpoppen maken voor de poppenkast en een workshop over de werking van elektriciteit in het huis. Keuze genoeg dus! Ineke, Patrick en ik sluiten de dag af bij Cuisine Wat Damnak. Een van de beste restaurants hier in Siem Reap want dit stond nog op ons “to do” lijstje.

En dan beginnen we aan de reeks afscheidsetentjes. Zaterdagavond nemen we de medewerkers van onze beiden projecten mee uit eten bij Father’s restaurant. Geheel in Cambodjaanse traditie gaan we daarna met z’n allen naar de karaokebar. Bijna drie uur lang gaan onze collega’s uit hun dak met dramatische Khmer lovesongs maar ook de Engels nummers worden meegezongen. We dansen wat af en Patrick is in staat de klassieker Hotel California compleet te verkrachten. Een hele gezellige avond die gelukkig nog niet als afscheid voelt.

Op zondag beginnen we alvast maar het uitzoeken van wat spullen. Ryan heeft vandaag de sleutel van zijn huisje gehad en kan nog wel het een en ander gebruiken. We staan er van te kijken wat je toch nog allemaal koopt in zo’n jaar. Gelukkig heeft nu een ander er weer plezier van.
In keer per maand is er een zogenaamde Nerd Night in Siem Reap. Patrick heeft in mei een presentatie gedaan over de mogelijke winnaar van het EK op basis van de historie en deze keer vertelt hij meer over het heelal met een korte terugblik op zijn voorspelling van de vorige keer. Ik heb het druk met spullen pakken en ga na afloop rechtstreeks naar Mr. Grill waar het afscheidsetentje van Graham is. Hij gaat terug naar Schotland om in september met zijn nieuwe baan te beginnen. Vandaag heeft Sitha ook aan de kinderen verteld dat ik terug naar Nederland ga en dat we zaterdag naar de kermis gaan. Het tweede bericht word met veel gejuich ontvangen maar over het eerste zijn een aantal kinderen niet te spreken. Ik word omhelst en ze roepen: “Teacher don’t go”. En dat gebeurt in de loop van de week elke dag wel een paar keer. Ik word weer overladen met de mooiste tekeningen. Het is moeilijk aan de kinderen uit te leggen dat je graag zou willen blijven maar dat het gewoon niet kan.

Op dinsdag staat de verhuizing van Annie Villa naar het Central Boutique Hotel op het programma. Vuthea staat om 09:30 met zijn tuktuk voor de deur en de eerste rit is richting het PDC. De stoel, ventilator en een aantal keukenspullen gaan die kant op. Daarna richting het hoofdkantoor van PURE! en de laatste spullen bij Ryan droppen om vervolgens met nog steeds heel veel spullen bij het hotel aan te komen. De rest van de week moeten we maar kijken wat we mee nemen op reis en wat we nog bij PURE! tijdelijk achter laten of helemaal niet meer naar Nederland nemen.

Ongeveer 2 maanden na aankomst hebben we opdracht gegeven aan de lokale timmerman om 2 bankjes te maken en een verkleedkist. De bankjes waren snel klaar maar op de kist hebben we aanzienlijk langer moeten wachten, bijna 10 maanden. Op woensdag hebben de kinderen de kist versierd op hun eigen wijze. De poppenkast werd tegelijkertijd ook aangepakt.

En dan is het op zaterdag zover, het afscheid van de kinderen en het PDC! Het loopt op z´n Cambodjaans geheel niet volgens planning want als we op de afgesproken tijd arriveren is er niemand. We vermaken ons met de kinderen in het hanghok. Uiteindelijk arriveert iedereen een uur later dan afgesproken. Geen instructies zoals gepland maar gewoon de materialen uitdelen en snel beginnen. De kinderen maakt het allemaal niet zoveel uit, die vermaken zich prima met kogelstoten, ringen gooien, ezeltje prik, geuren raden, blikgooien, bowlen, blikgooien en foto´s raden.

Als rond 4 uur het eten nog niet klaar is zet DJ Samnang de muziek op en gaan de voetjes van de vloer. Tegen vijven kunnen we eindelijk met z´n allen smullen van omelet met ui en varkensvlees en natuurlijk rijst. Daarna krijgen alle kinderen een kaartje met hun naam en 2 telefoonnummers voor als er iets mocht gebeuren op de kermis en we ze kwijt zouden raken. Iedere vrijwilliger krijgt ook een groepje van 5 kinderen toegewezen waar ze verantwoordelijk voor zijn die avond. Daarna met z´n allen over twee karren verdeeld richting Route 60. Als het reuzenrad in de verte zichtbaar is, beginnen de kinderen al te juichen en te klappen.

Aangekomen is er eerst de keuze tussen het luchtkussen en de trampolines. Na zo´n drie kwartier komen de kinderen uitgeput en bezweet er van af. Daarna zijn de botsauto´s en het de achtbaan aan de beurt. Ik waag me ook nog een keer in de achtbaan maar 1 keer is meer dan genoeg. De kinderen genieten met volle teugen en alles verloopt voorspoedig. We halen nog snel water voor de terugweg want na al die inspanning kunnen ze wel wat vocht gebruiken. In het pikkedonker rijden we weer terug naar het PDC en een aantal kinderen valt al in slaap. Terug op het PDC krijgen ze allemaal een prijsje voor de spellen van vanmiddag en dat is uiteraard iets van Angry Bird, de grote hit hier.
Een groot deel wordt niet opgehaald door de ouders zoals Bopha gevraagd had maar met brommer, fiets en tuktuk zorgen we dat iedereen veilig thuis komt. Ik heb minder moeite met het afscheid dan ik had verwacht omdat ik me realiseer dat het leven voor deze kinderen morgen gewoon doorgaat en er weer iemand anders komt om ervoor te zorgen dat deze 59 geweldige kinderen hun plekje in de maatschappij zullen vinden. Ik zal ze in ieder geval nooit vergeten wat ook haast niet kan met die honderden foto´s die ik van ze gemaakt heb het afgelopen jaar. Ik hoop een beetje op de hoogte te kunnen blijven van hun ontwikkeling en zal zeker nog eens terug komen om te zien hoe ze het doen.

Na een vermoeiende dag staat er zondag nog wel wat op het programma. We zijn bij Ravy en zijn vrouw uitgenodigd voor de lunch, heerlijke Cambodjaanse noedels. Na zo´n anderhalf uur nemen we afscheid van hen en rijden richting Ryan waar we spelletje gaan doen en Ineke komt ook langs. s´Avonds ga ik met haar Khmer tapas eten maar dat blijkt een beetje tegen te vallen zodat we ons toetje maar bij de Blue Pumpkin gaan halen.

Dan is het op maandag koffers pakken en opruimen, skype afspraken nakomen, naar de kapper en ´s avonds de brommer overdragen. We zijn klaar voor onze rondreis en we hebben de komende vier dagen de beste chauffeur en gids van Cambodia Travel partner, namelijk Andre en Lilly zelf. Gezellig dat ze het eerste stuk met ons meegaan. Later hierover meer!