Over de Mekong naar Phnom Penh

Woensdag 20 oktober 2010

Om 07:15 staat er alweer iemand klaar om ons op te halen. We gaan nog 2 hotels langs en zien ook weer bekende gezichten van gisteren. We moeten zo’n twee uur met de bus rijden naar de opstapplaats van de boot. Gelukkig rijdt het heel wat beter door dan gisteren toen we dwars door het centrum moesten.
Aangekomen op de plaats van bestemming brandt de zon hevig maar op de boot zitten we gelukkig wel beschut. De bedoeling is dat we vandaag diverse keren aanleggen bij lokale bedrijfjes om een stukje handwerk te zien en uiteraard langs de stalletjes met toeristenspulletjes te lopen. Als eerste komen we bij een imker. De Vietnamese bijen zijn wat kleiner dan de Hollandse maar de manier van honing produceren is natuurlijk hetzelfde. We krijgen thee met honing en sap van ene kleine soort sinasappel. We kunnen gedroogde kokos, gember, watermeloen en pindakoekjes proeven. Van de kokos en de koekjes kopen we wat in voor onderweg. Deze familie heeft ook nog andere hobby’s, ze houden cobraslangen die ze met alle plezier om je nek willen gooien.
Daarna stoppen we bij een familie die snoepjes maakt van kokos. Je ziet hoe ze de schil verwijderen, deze wordt gebruikt als brandstof of om kokosmatten van te maken. Het vruchtvlees wordt fijngemalen en het sap wordt eruit geperst. Van het vruchtvlees maakt men in combinatie met caramel een soort Vietnamese babbelaars waarvan je de kaken bijna niet meer van elkaar krijgt.

De volgende stop is bij een familie die verschillende soorten rijstkoeken maakt. Eerst wordt een pan verhit waarin zand zit en door er rijst in te gooien en flink te roeren ontstaat hetzelfde effect als bij popcorn. Het zand wordt eruit gezeefd, dan de schillen (die ze weer gebruiken om het vuur aan te maken) en van de “popcorn” maken ze de koeken. Ook hier weer proeven met de uiteindelijke bedoeling om wat te kopen natuurlijk.
We leggen aan bij weer een familie die een voormalige Franse villa beheerd. We krijgen er vers fruit en een optreden van de lokale boeren in het Vietnamees op authentieke instrumenten. Ze doen erg hun best en het ziet er vermakelijk uit.
In de bus heeft onze gids Tay al gevraagd of we ’s middags willen lunchen bij een lokale familie. Iedereen vindt dit prima en het doet zeker niet onder voor een restaurant. Je kunt er ook een homestay boeken en dat ziet er eenvoudig maar goed uit. Als eerste krijgen we kippensoep met noodles, daarna moeten we zelf onze loempia’s maken van rijstpapier, sla en gefrituurde vis (die er uitziet als een kunstwerk), daarna grote garnalen, vervolgens rijst met iets in een potje wat we niet kunnen plaatsen maar wel heerlijk smaakt en als toetje verse ananas. Dat alles voor $ 6 p.p.

Bij terugkomst heeft elk stel naast de bamboe stoel ook een soort strandstoel gekregen die iets comfortabeler zit. Als we zo’n anderhalf uur gevaren hebben stoppen we bij een fabriek waar bakstenen worden gemaakt. We beginnen achteraan bij het proces als we zien hoe de stenen gebakken worden in de gigantische ovens die in de hal staan. Daarna de droogplaats en vervolgens hoe van de klei de bakstenen gevormd worden. Interessant maar eigenlijk ook heel eenvoudig.

Hierna is het nog zo’n 2,5 uur varen naar Can Tho. Onderweg stoppen we nog voor een drankje en een sanitaire stop. Het wordt snel donker en er valt ook nog een stevige regenbui van zeker 5 minuten. Die middag hebben we een kwartier moeten schuilen vanwege een hevige bui. Gewoon bij mensen op hun veranda, allemaal geen probleem. Wat dat betreft kunnen wij qua gastvrijheid nog het een en ander leren.

Rond 19:00 uur arriveren we in Can Tho waar we overnachten in hotel Kim Tho. Deze plaats is de grootste stad aan de Mekong rivier. Het hotel is prima en ook weer van alle gemakken voorzien. We eten in een klein tentje en Patrick waagt zich aan de hotpot. Ik hou het bij rund met uien en rijst. Vanmiddag was al zo uitgebreid. Na het eten drinken we koffie bij een bar die grotendeels in de openlucht is met veel planten en sfeervol meubilair. Ze spreken zeer slecht Engels dus als Patrick een Bailey’s bij zijn koffie wil, snappen ze daar helemaal niets van. Uiteindelijk loopt hij mee naar de bar om de fles aan te wijzen. Na de koffie gaan we terug naar het hotel om te douchen en de koffers her in te richten.

Donderdag 21 oktober 2010

Weer een korte nacht van slechts 6 uurtjes maar wel allebei lekker geslapen. Om 07:00 uur vertrekken we naar de drijvende markt. Hier is al volop bedrijvigheid gaande. De kleintjes worden ingezet om ons toeristen fruit en water aan te smeren maar niemand koopt wat. Deze markt is met name bedoeld voor de lokale mensen en niet zoals in Thailand voor toeristische doeleinden.Je krijgt een indruk van de mensen die aan het water leven maar verder is er weinig te zien. Bij terugkomst moet een groot deel van de groep al snel vertrekken naar hun volgende bestemming. We blijven met z’n zessen over die naar Cambodja gaan. Een Zwitsers stel op huwelijksreis en Duits/Deens stel. Wij worden echter pas om 11:00 uur opgehaald dus we gaan nog lekker even koffie drinken bij de bar van gisteren. Heerlijke espresso in een aangename temperatuur met een boekje erbij. Wat wil een mens nog meer.

Vanuit Can Tho is het ongeveer drie uur rijden naar Chau Doc, onze eindbestemming vandaag. Niet over het water zoals we dachten maar gewoon met een minibusje. Onze gids Ling is een echte blije gup en probeert ons allerlei Vietnamese woordjes te leren. Na de lunch zal ze ons overhoren. Deze lunch is weer erg lekker en Patrick probeert ook nog een kikkerbil van de Zwitserse man.Tijdens het laatste stuk van de rit moeten wij in ons beste Vietnamees de overhoring ondergaan. Patrick slaagt niet en moet een liedje zingen, het toepasselijke “Als we gaan……..”.

Aangekomen in Chau Doc stappen we over in een kleine boot om naar de zogenaamde flying fish te gaan kijken. In de huizen op het water is een opening waar catfish in zwemt. Als ze eten krijgen worden ze compleet gek en spat het water alle kanten op. Er vliegen er een paar de kant op door de heftige bewegingen. Op het water worden ook gewoon kippen en varkens gehouden. Verderop woont een Cha familie die moslim zijn. Ze leven op een vierkante meter op kleine bootjes. Ze weven sjaals en verkopen ook nog andere spulletjes om hun levensonderhoud te voorzien. Het wemelt er van de kuikens die vast niet als huisdier bedoeld zijn.

Na dit bezoek worden we naar ons hotel Chau Po gebracht. Ietsje simpeler dan de voorgaande twee hotels maar wel oke.We lopen een rondje door het plaatsje en komen maar weinig restaurants en toeristen tegen. We besluiten wat te gaan drinken in hotel Victoria met een prachtig uitzicht over de Mekong rivier. Na een uurtje willen we terug lopen en worden we aangesproken door een riksjarijder. Deze zien er iets anders uit dan we gewend zijn maar ze kunnen wel 400 kg dragen volgens de rijder. Al snel komt een tweede aangereden om ons apart weg te brengen. We vragen waar we lekker vis kunnen eten en worden afgezet bij het (familie) restaurant. Eenvoudig maar schoon dus we besluiten om er te gaan eten. De rijders bieden aan om ons na het eten naar het hotel te brengen. Als wij aan het eten zijn geven we ze allebei een cola.Ik heb ondertussen contact gemaakt met een jongen en meisje waarvan ik allerlei spulletjes krijg zoals kaartjes van kleding en andere etiketten (da’s weer eens wat anders dan een Nintendo DS). Ik schrijf mijn naam op en het meisje schrijft wat dingen terug. Na de Vietnamese les van vanmiddag schrijf ik de woordjes op in het Engels, spreek het uit in het Vietnamees en het meisje schrijft het dan weer in haar eigen taal op. Na een kwartier houdt ik het voor gezien (het eten is ook klaar) en mogen ze het potlood houden waar ze heel gelukkig mee zijn.

Het eten is weer lekker en als we vol zijn brengen de riksjarijders ons netjes naar het hotel waar we aan de overkant nog koffie gaan drinken. We jagen onze laatste Vietnamese Dongs er doorheen (gaat hier met tienduizenden tegelijk) voordat we onze hotelkamer opzoeken.

(Zuid) Vietnamese weetjes:
• Je krijgt overal gratis koude thee met ijsklonten
• Ze hebben geen hurktoiletten (althans niet gezien)
• Er zijn veel verschillende soorten loempia’s
• Bijna overal gratis internet
• Heeeeeeeel veel brommers en scooters
• Je bent hier een miljonair met de lokale munteenheid (Dong)
• Hanengevechten zijn hier populair
• Veel mensen zijn afhankelijk van de Mekong rivier in het zuiden
• Vriendelijke bevolking die niet altijd goed Engels spreekt
• Weinig last van het regenseizoen gehad

Onze kennismaking nodigt zeker uit tot en volgende bezoek aan de rest van Vietnam.

Vrijdag 22 oktober 2010

Weer een vroegertje, we raken er inmiddels aan gewend al zijn we gisteren wel op tijd naar bed gegaan. Nog geen nacht langer dan 6 uur geslapen dus daar waren we wel aan toe. Buiten staan de riksja’s al klaar om ons naar de opstapplaats van de boot te brengen. Pat vraagt of ik de pasfoto’s voor het visum bij de hand heb en ik heb geen idee waar ik deze gelaten heb. Terwijl de bagage al in de boot zit vraag ik of foto’s werkelijk nodig zijn en ik krijg te horen van wel. Dan maar weer de koffers doorzoeken en ik krijg het behoorlijk warm. Gelukkig blijken ze in een zijvak van Patrick z’n tas te zitten. Pffff, dat was even zweten en niet alleen van de warmte.

Na zo’n anderhalf uur varen komen we aan bij de Vietnamese grens en moeten we allemaal de boot af. Tijdens de tocht hebben we de benodigde papieren ingevuld en de dollars betaald. Na zo’n 10 minuten varen komen bij de Cambodjaanse grens en kunnen we weer allemaal van de boot. In totaal een uur wachten later zijn we dan op weg naar Phnom Penh. Rond 14:15 komen we daar dan ook eindelijk aan. We ritselen een tuk tuk die ons naar hotel Kambuja Inn brengt. Een prima hotel wat vlakbij het Koninklijk palies ligt. We droppen de koffers op de kamer en gaan de stad verkennen. Uiteraard weer de gebruikelijke Aziatische hectiek en drukte. Er komen zelfs brommers voorbij met drie dode varkens achterop!

Aangezien Patrick tijdens het instappen bij de riksja gisteren uit zijn broek gescheurd is, komen we onderweg een leuk model tegen wat ze ook nog in zijn maat hebben en dat voor $5.

Na wat rond gelopen te hebben besluiten we wat te gaan drinken in de Walkabout, een Australische cafe. Als we ons met een biertje settelen kom ik erachter dat ik de enige Europese vrouw ben en de rest alleen lelijke blanke mannen en Cambodjaanse vrouwen met weinig verhullende kleding. Duidelijk gevalletje van hoer zoekt man maar ik geloof niet dat ze daar hier een programma van maken. We drinken snel ons glas leeg om een normale bar op te zoeken.

We komen in het gebied waar de meeste barretjes en restaurants gevestigd zijn na ons leven gewaagd te hebben om de immens drukke Sihanoukboulevard over te steken. We kijken onze ogen uit naar wat er op straat gebeurd en Patrick probeert het aantal Lexussen te tellen maar dat is onbegonnen werk. Volgens ons hebben ze die hier gratis uitgedeeld. Er is ook hier geen tussenweg, of een grote bak en anders een brommer. Toch raar voor een van de 10 armste landen ter wereld maar de bedelaars maken dit beeld weer duidelijk. We gaan terug naar het hotel met de tuk tuk om even te relaxen zodat we straks lekker kunnen gaan eten.