Pchum Ben

Patrick heeft maandag al vakantie maar ik moet nog drie dagen werken op het PDC. Dinsdag werkt Ineke een dagje op kantoor wat betekent dat ik in m’n uppie naar het centrum moet fietsen. Gebeurt wel vaker maar als Patrick aanbiedt om me te brengen en te halen zeg ik daar geen nee tegen. Mijn eigen motodriver dus.

Net als Patrick weer op weg is naar huis begint het flink te regenen en dit stopt pas rond 15:00 uur. Dat betekent op het PDC dat de sportlessen op het overdekte terrein voor het kantoor plaatsvinden. Dat geeft nogal een lawaai en de combinatie met de regen die met bakken uit de hemel valt, maken het onmogelijk voor mij en Bopha een fatsoenlijk gesprek te voeren.

Vanaf donderdag hebben we dus een weekje vakantie in verband met Pchum Ben. De Cambodjanen vieren dit in familiekring en gaan een aantal keer per dag naar de Pagoda om te offeren. Families worden geacht zeven verschillende pagodes te bezoeken om eer te betuigen aan hun voorvaderen, doen ze dit niet dan riskeren ze een jaar vol pech. Cambodjanen geloven dat om deze tijd de poorten van de hel open gaan en dat de hongerige geesten (degene die geen familie hebben die offers voor ze brengt) naar beneden komen om te eten. Er wordt rijst voor hen in donkere hoeken van de pagodes gestrooid.

Donderdag zijn we met veel regen vertrokken uit Siem Reap met de bus naar Sihanoukville. De rit naar Phnom Penh bedraagt ongeveer 6 uur en daarna nog 4 uur naar Sihanoukville. We komen daar in het donker aan en er staat al een tuk tuk op ons te wachten die ons naar The Cove Beach brengt, onze bungalow aan het strand voor de komende dagen. We worden welkom geheten door de Nick, de manager en krijgen de sleutel van bungalow drie. Eenvoudig maar sfeervol en wat heb je meer nodig dan een bed, douche en een balkon met heerlijke stoelen en hangmat? We eten bij de buren van Cloud 9 want bij ons is het restaurant in deze rustige periode gesloten. We zoeken vroeg ons mandje o na een lange dag in de bus.

De volgende dag worden we gewekt met regen en doen het rustig aan op ons balkon. Het ontbijt krijgen we daar geserveerd dus dat is wel relaxed. We spreken ’s middags af om met Inge te gaan lunchen omdat zij en ik om 15:00 uur een afspraak bij M’loptapang hebben, een NGO die veel met straatkinderen ter plaatse doet. We hebben afgesproken in hun shop aan Beach Road. Na een inspirerend gesprek met Clare gaan we nog wat drinken op het strand. We besluiten om daar een seafood bbq te nemen maar voordat de bestelling klaar is komt de regen met bakken uit de hemel. We eten de bestelde seafood binnen op maar het blijkt toch niet helemaal een bar naar onze smaak te zijn (lees: veel Westerse kerels met jonge Cambodjaanse meiden). Naast ons kopen twee jonge meiden armbandjes van straatkinderen terwijl overal staat te lezen dat je dat nu juist niet moet doen. Als Patrick ze er op attendeert wordt er een beetje onverschillig gereageerd. Aangezien de weersomstandigheden niet zullen verbeteren, bedenken we wat we morgen willen gaan doen. We besluiten de bus naar Kampot te nemen al schijnt terug naar Sihanoukville een probleem te kunnen worden. We boeken wel een ticket voor de terugreis en zien de andere dag wel hoe het loopt.

Kampot is een klein voormalig koloniaal plaatsje op zo’n twee uur rijden van Sihanoukville. Onze minivan komt maar 40 minuten later dan gepland en als hij arriveert vragen wij ons af hoe we daar in hemelsnaam nog bij kunnen. Geen nood, extra achterbank wordt opgeklapt en we zitten lekker krap. Onderweg komen er nog 4 mensen bij zodat we uiteindelijk met zo’n 26 mensen in een minivan opgepropt zitten. Weer een echte Cambodjaanse ervaring rijker. Onderweg moeten we nog een keer stoppen omdat een kindje heeft overgegeven dus echt lekker ruiken doet het ook niet.

Als we aankomen zijn we alle drie aan een lekkere bak koffie toe en dat is te krijgen in Epic Arts. Dit is een kleine cafeetje wordt gerund wordt door mensen met een gehoorprobleem of andere handicap. De hele weg is het droog geweest maar het begint weer te regenen als we afgezet worden in Kampot. Vrij snel hebben we Epic Arts gevonden en ze hebben er heerlijke koffie, chocolade brownies, muffins en scones. Onze dag kan eigenlijk al niet meer stuk. Inge en ik kopen nog een t-shirt voor het goede doel.

Kampot is een oud vervallen plaatsje maar als je rondloopt kun je wel een voorstelling maken van de grandeur die er het ooit geweest moet zijn. In de omgeving zijn het Bokor National Park en de limecaves te bezoeken maar daar hebben wij te weinig tijd voor. We komen een naaiproject tegen wat ons aanspreekt en waar we nog even rondneuzen om ideeën op te doen. We lopen langs de gevangenis, oude bioscoop, huis van de gouverneur en een boeddhistische tempel en lunchen bij Rikitikitavi. Hier komen we nog wel een keertje terug. We genieten alle drie van het sfeertje wat er hangt. Om 15:30 uur zou de bus terug er weer zijn en we lopen naar het busstation. Als er geen verschijnt blijken we op de verkeerde plek te staan en een tuk tuk brengt ons daar waar we zijn moeten. Er wordt wat heen en weer gebeld en we moeten weer 40 minuten wachten. Als er dan een minibusje verschijnt is het niet helemaal duidelijk of we nu mee mogen maar uiteindelijk zetten we rond 16:40 uur koers richting Sihanoukville. Bij terugkomst eten we in een Israëlisch restaurantje en krijgen terug op een geslaagde dag.

De dagen erna brengen we luierend, lezend, shoppend en wandelend door. Met af en toe een regenbui is het hier nog goed te doen want vanuit Siem Reap bereiken ons de berichten dat de stad weer compleet ondergelopen is voor de tweede keer in twee weken tijd. Bussen kunnen niet uit de stad vertrekken en bij de tempel Bantay Srei zijn toeristen met boten en een helikopter geëvacueerd. De vrijwilligers die hun vrije weekje ergens anders door wilden brengen zullen dus nog even geduld moeten hebben.

Wij keren op dinsdag richting Phnom Penh om daar nog twee nachten te verblijven in het Blue Lime hotel. Verscholen in een steegje achter het nationaal Museum wacht ons een verrassing achter de houten poort. Wat een leuk modern en sfeervol hotel in het midden van de stad met zwembad! De meubels zijn grotendeels uit beton vervaardigd met hierop de kleurrijkste kussens. We hebben een ruime kamer en groot balkon al is het uitzicht helaas wat minder. Rondom het zwembad staan hemelbedden waar je heerlijk op kunt loungen. Het ontbijt is meer dan prima en ook de service is uitstekend. Een aanrader voor een verblijf in Phnom Penh.

De voorgenomen plannen om lekker bij Friends te gaan lunchen en shoppen gaan helaas niet door want ze zijn t/m 2 oktober gesloten in verband met Pchum Ben. Wel een teleurstelling en ik moet Ineke en Anja ook sms-en dat onze afspraak om op woensdag daar te eten niet door kan gaan. We gaan ergens aan de boulevard eten en daarna trakteren we Inge op koffie bij Fresco. Patrick gaat daarna terug om wat te zwemmen en lezen en Inge en ik gaan Phnom Penh te voet verkennen. Er is veel gesloten en het is erg rustig op straat. Na zo’n anderhalf uur gaan we lekker een terrasje pakken en een uurtje later voegt Patrick zich bij ons. We besluiten verderop in de straat wat te gaan eten bij Khmer Surin en het regent zo hard dat we ons voor $ 1 met de tuk tuk laten brengen. Als we klaar zijn met eten is het eindelijk weer droog en gaan we terug naar het hotel. Inge neemt de volgende dag weer de bus terug naar Siem Reap maar wij blijven nog een dag.

Woensdagmorgen is het mooi weer en we gaan naar het Toul Sleng museum, ook wel bekend als S-21. Dit is de school die gebruikt is als gevangenis ten tijde van Pol Pot’s regime. We zijn hier vorig jaar ook al geweest maar waren toen te laat voor de documentaire die dagelijks vertoond wordt. Bovendien zijn we toen met een gids geweest en nu wilden we het gewoon nog een keer op ons in laten werken. Van de zeven overlevenden zijn er nog zes in leven. Vorig jaar hebben we Bou Meng ontmoet en nu was Chum Mey daar aanwezig. Oude mannen die hun verhaal willen vertellen op dat het nooit vergeten mag worden. Wederom zeer indrukwekkend.

Na de lunch lopen we richting het treinstation als de regen met bakken uit de hemel komt. We besluiten ons af te laten zetten bij het Raffles Hotel om wat te gaan drinken in de befaamde Elephant Bar. Bij binnenkomst wordt echter gelijk gevraagd wat we willen dus eindigen we met thee in de lobby. Later lopen we nog naar de beroemde bar en alles ziet er even mooi en chique uit. Ineke belt ondertussen dat zij en Anja aan de wijn zitten bij FCC maar zodra het droog is gaan ze aan de wandel. Als wij het Raffles verlaten begint het net weer te regenen en we besluiten om maar weer naar het terras van gisteren te gaan. Uiteindelijk komen Ineke en Anja daar ook naar toe en we eten daar in de buurt een hapje en nemen na een gezellige avond afscheid van elkaar.

We worden wakker met zonnig weer en na het ontbijt gaan we naar Central Market. Een groot, geel Art Deco gebouw in het centrum. Ze verkopen overal weer dezelfde dingen dus we hebben het snel gezien hier. Daarna lopen we naar Smateria waar ik een leuke tas heb gezien maar de kleuren spreken me niet zo aan. Ze laten me de mogelijkheden zien en ik kies de kleur die ik mooi vindt zodat ze deze kunnen maken . Als hij klaar is, bellen ze me en kan ik hem in Siem Reap ophalen.

We gaan nog een bakkie doen aan de boulevard en kopen in een boekenwinkel nog een Nederlands boek. Dat zie je eigenlijk overal dat er tweedehands boeken verkocht worden in allerlei talen. Op het hoofdkantoor van PURE! staan er ook een hoop van vrijwilligers die ze daar achterlaten. Voorlopig nog genoeg leesvoer dus. We relaxen nog wat aan het zwembad voordat we weer in de bus richting Siem Reap stappen. Rond 20:30 uur arriveren we daar en zijn benieuwd hoe het met de waterstand is. We rijden op de brommer naar de Angkor supermarkt en presteren het om met droge voeten weer thuis te komen. Dat gaat dus gelukkig weer de goede kant op.

Nog 3 dagen vrij voordat we weer aan de slag moeten maar ik moet nog wel wat werk verrichten de komende dagen. Er zijn nieuwe t-shirts besteld voor de kinderen van het PDC en hier moeten hun namen op gestreken worden. Leuk klusje voor a.s. zaterdag. Patrick moet weer verder met zijn managementcursus dus echt helemaal vrij is het niet. Het weekje vrij was erg lekker maar we hebben ook weer zin om aan het werk te gaan.