Weer aan het werk

Alweer de tiende week voor ons hier in Siem Reap. Wat gaat de tijd toch snel! Als je dan af en toe ook nog een weekje vakantie hebt gaat het helemaal hard.

Op vrijdag is het water zodanig gezakt dat we weer normaal naar het centrum kunnen. We lunchen bij Father’s restaurant op Center Market en via via horen we dat de schoonzoon van de eigenaar een Nederlander is en André Ruys heet. Hij is samen met iemand die ook voor Salariin werkt, Jan, een resort aan het bouwen in Battambang. We maken kennis met elkaar en twee uur later rijden we pas weer huiswaarts. Hij heeft een eigen reisbureau en woont al negen jaar in Cambodja. We maken ook nog kennis met zijn vrouw Lilly en horen heel wat verhalen. Hij heeft voor het programma Peking Express via de Mekong alles geregeld voor het Cambodja gedeelte en later voor de buitenlandse versies van dit programma. Toevalligerwijs heeft er vorig weekend ook nog een interview met hem in De Stem gestaan. Maar hoe gezellig en interessant ook, we hebben beiden nog werk te doen en vullen daar de rest van de middag mee.

Vrijdagavond blijken er vier nieuwe vrijwilligsters aangekomen en we gaan met aantal mensen uit eten ter kennismaking. Nog niet iedereen is terug van het weekje vrij maar het is toch een aardige groep. We eindigen de avond in Angkor Famous, ofwel de popcornbar. Je krijgt hier de hele avond gratis hele zoute popcorn (tot je er misselijk van wordt) om natuurlijk de dorst te stimuleren.

Ook op zaterdag heb ik nog een aantal zaken voor het PDC te doen en ’s middags ga ik Ineke helpen met het strijken van de namen van de kinderen op hun nieuwe t-shirts. Elke zaterdagavond is er een optreden in de congreszaal van het Javarman children hospital genaamd Beatcello. Dokter Beat Richen uit Zwitserland speelt een aantal klassieke stukken op zijn cello en vertelt tussen de muziek door over zijn missie hier in Cambodja. In de jaren zeventig is hij werkzaam geweest voor het Rode Kruis en moest het land verlaten tijdens het Pol Pot regime. In 1992 is hij gevraagd door de koning voor de wederopbouw van een kinderziekenhuis, Kantha Bhopa in Phnom Penh. In 1996, 2002,2006 en 2007 volgen er nog meer waaronder ook in Siem Reap. De inkomsten van deze ziekenhuizen bestaan voor 90% uit particuliere giften. Alles is gratis voor de kinderen zowel de behandeling als de medicijnen. Hij vraagt zich terecht af of de gezondheid van de kinderen in Cambodja een private aangelegenheid is maar feit is dat de regering er (te) weinig aan doet.

De ziekenhuizen fungeren ook als opleidingcentra en er zijn nu zo’n 2.400 Cambodjanen werkzaam en slechts drie buitenlanders waaronder Dr. Beat Richen zelf. Er komen gemiddeld zo’n 400 kinderen per dag en de meest voorkomende ziektes zijn tuberculose en de dengue koorts. Voor het laatste zijn bloedtransfusies cruciaal en hij vraagt zijn toeschouwers dan ook om te helpen met “ blood or money.” Er wordt ook nog een film vertoond en na afloop is er de mogelijkheid om cd’s en boeken te kopen of een donatie te doen. De entree is namelijk gratis. Een indrukwekkende missie van een markante man.

Met Inge rijden we na het optreden richting The Warehouse waar een aantal reeds jarig geweeste vrijwilligers een borrel wil drinken. Vrij snel wordt de karaoke machine in gang gezet en dat levert soms oorverdovend gezang op. Ook Patrick waagt nog een poging met Ryan samen. Tegen twaalven hebben we het wel gezien (en gehoord) en rijden we weer richting huis.

Om 10:00 uur zal er iemand langs komen om de wasbak vast te zetten in ons appartement maar we hebben de hele dag niemand gezien. We besluiten om maar weer eens illegaal naar de tempels te gaan maar Patrick geeft de voorkeur aan de brommer in plaats van de fiets. Via een sluiproute komen we bij de Bayon tempel uit, mijn favoriet. We drinken er wat en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we de grote ronde en ik heb geen gevoel meer in mijn achterwerk als we uiteindelijk weer in Siem Reap zijn. Ook niet zo verwonderlijk na zo’n 2,5 uur achterop de brommer. We lunchen bij een Frans tentje en ik koop nog een hangmat voor op het dakterras waar ik de rest van de middag lezend door breng. Patrick bekijkt in de tussentijd de binnenkant van zijn ogen.

Maandag mogen we weer! Hoe lekker ook zo’n vakantie, het is weer prettig om gewoon aan de slag te gaan. Helaas regent het behoorlijk en ga ik met de tuk tuk samen met Ineke en Inge. Er staan weer een aantal zaken voor de komende tijd op het programma waaronder het maken van een rekentest en een aanvang maken met de vakopleiding naaien. Ook ga ik twee keer in de week het bibliotheekuurtje doen. De kinderen kunnen dan hun boeken inleveren en weer een nieuwe meenemen of gewoon lekker lezen. Ik wil hier ook nog de mogelijkheid van een spel spelen of puzzelen aan toevoegen.

Woensdagavond gaan we met Anja en Ineke uit eten want a.s. vrijdag vertrekt Anja weer naar Nederland maar in december komt ze alweer terug om hier oud- en nieuw te vieren samen met nog 15 anderen. We eten bij Madame Butterfly, een sfeervol restaurant even buiten het centrum. De Franse eigenaar komt ons gedag zeggen en het blijkt dat Anja en Ineke hem al eerder ontmoet hebben bij een gezamenlijke vriend uit Nederland. Als we klaar zijn met eten krijgen we een drankje aangeboden van de eigenaar en komt hij nog even met ons proosten.

We hebben twee keer Khmer les en de klanken worden er niet makkelijker op. Er zit maar weinig verschil in de uitspraak en voor je het weet bestel je een levende kip in plaats van kippenvlees :).

Ondanks de voorspellingen dat er weer veel regen komt vanwege een tyfoon uit Vietnam blijft dit beperkt tot een hevige regenbui in de nacht van vrijdag op zaterdag en verder is het hier weer behoorlijk warm .