Mensen in nood !!

Doen we er verstandig om mensen in nood te helpen?

Deze vraag heeft ons van de week bezig gehouden, waarom dat zal ik onderstaand stuk uitleggen.

Vorige week zaterdag hebben Peter, Sandy, Daniela en ik de founder van mijn project (Anja) en haar Cambodjaanse vriend (Chai) uitgenodigd voor een etentje. Chai kennen we inmiddels veel beter, omdat hij naast de voetbaltraining met mij ook de Khmer cursus geeft. Tijdens het etentje kwamen we op het onderwerp “de overstromingen” en wat voor effect het heeft op de Cambodjaanse families. Het was voor ons lastig voor te stellen, omdat er in down Town Siem Reap weinig houten huizen staan en dat de mensen hier voor Cambodjaanse begrippen een redelijk goed bestaan hebben.

Ik werd door Chai erg getriggerd en heb daarom gevraagd of ik een keer mee kon gaan om te kijken wat we konden betekenen voor die mensen. Op dinsdag zijn Peter, Sandy, Daniela en ik samen met Chai naar een dorpje gegaan. Daar is het toch wel even slikken. Het dorp, je kan beter zeggen een aantal kleine zandpaden waar wat huizen staan, staat geheel onder water. Bijna de gehele tocht moeten wij tot net onder onze knieën door het water lopen. Kan je je voorstellen dat de kinderen elke dag onder deze omstandigheden naar school moeten (basis school is hier gratis) en dat mensen geen werk hebben omdat Siem Reap ook onder water staat? Deze mensen kunnen alleen wat vissen om eten te hebben. Niet allemaal omdat sommige mannen in Phnom Penh werken. Omdat deze mensen niet geschoold zijn, werken ze als sjouwer in de bouw en verdienen ze $ 2,5 per dag (de armoede grens van de VN ligt op $ 1 per dag en om 3 goede maaltijden elke dag op tafel te zetten heb je $ 3 nodig).

Tijdens onze tocht komen we veel erbarmelijke toestanden tegen. Twee vrouwen van in de zeventig moeten bij de buren bedelen voor wat voedsel, bij één van de vrouwen staat de woning bijna op instorten (ik kan met 2 handen de woning heen en weer bewegen), een familie heeft een gehandicapt kindje waar ze geen raad mee weten, een man zit in een rolstoel en zijn spieren zitten helemaal vast, veel families die niet veel te eten hebben en een woning hebben van palmbladeren. Kortom: triest en intriest wat hoe de mensen erbij zitten, omdat ze vanwege het water ook bijna geen kant op kunnen.

Op dinsdagavond zijn we op de nachtmarkt de 2 Nederlandse vrijwilligsters tegengekomen die afgestudeerd fysiotherapeut zijn. Beiden zeggen direct hun medewerking toe om een soort diagnose te stellen bij die 2 gehandicapten, zodat Chai en ik kunnen kijken wat we kunnen doen.

Op woensdagavond hebben Daniela en ik, Anja en Chai ontvangen om te beslissen wat we gaan doen. Hier komt de gewetensvraag om de hoek, nl: moet je die mensen wel helpen, worden ze niet te lui om hun leven op te pakken, is dit niet een taak van de regering. Gelukkig zijn we er snel uit, ondanks dat we het inderdaad vinden dat dit een taak is van de regering en dat de mensen zelf hun leven op moeten pakken, gaan we ze helpen. Iedereen, ook mensen in Nederland, hebben af en toe een steuntje nodig. Bovendien is het een eenmalige gift in een noodsituatie en geen blijvend verstrekken van eten wat wel zou leiden tot gemakzucht zoals je ook in Ethiopië soms ziet. We beslissen om snel te handelen en we zeggen $ 400 toe om dit project vlot te trekken.

Op donderdag heb ik onze 2 kanjers (vind ik echt, want het lijkt zo simpel een diagnose te stellen, maar in Cambodja zijn het keiharde beslissingen) naar het dorp gebracht. Inmiddels zijn er 4 gehandicapten naar het dorpshuis gebracht. Het kindje was de eerste en voor haar is het gunstig. Beiden kanjers geven aan dat ze haar kunnen helpen d.m.v. oefeningen. Lopen zal ze niet meer kunnen, maar ze kunnen haar moeder wel helpen met het verbeteren van de leefomstandigheden van het kind.

Bij de tweede gehandicapte komt de harde beslissing om de hoek. Deze man zit al 6 jaar in een bepaalde houding en alles zit vast. Er wordt zelfs aangegeven dat deze man waarschijnlijk zelfs in Nederland niet meer geholpen kan worden. Ondanks dat we deze man niet kunnen helpen, beslissen Chai en ik dat we zijn vrouw wel willen helpen met het opzetten van een goed winkeltje aan de kant van de weg. Nu heeft ze wel een “winkeltje”, maar geen geld om iets echt goed weg te zetten. Kortom: ook deze familie kunnen we helpen.

Bij een oude vrouw werd snel een halve dwarslaesie vastgesteld en ook die vrouw kan niet geholpen worden. We gaan wel op zoek naar een goede rolstoel, want nu zit ze in een houten stoel met wielen. De laatste jongeman verteld dat hij polio heeft en dat hij al een keer is geopereerd. Hij wacht op een telefoontje van de organisatie “handicap international” voor de tweede operatie, omdat zij hem de eerste keer al hebben geopereerd. Wij zullen hier in gaan bemiddelen en zorg dragen dat deze jonge man wordt geopereerd door die organisatie. Een operatie betalen kunnen wij helaas niet.

Na het bezoek hebben we met z’n vieren nog even een “cooling down” gehad met een bak koffie, omdat het best heftig is. Die 2 meiden willen en kunnen veel, maar niet alles. En als je dan iemand niet kan helpen, komt dat best hard aan. Djura en Diede, ik vind dat jullie zoveel goed werk hebben gedaan en daar mogen jullie trots op zijn.

Op vrijdagmorgen komt Chai het geld halen om naar de markt te gaan. We bespreken dat we elkaar om 16.30 bij het dorp elkaar weer zien om het voedsel uit te delen. Om 15.45 ben ik al bij het dorp en de 30 families zitten al klaar rondom de voedselpakketten. Geen geruzie of eten aanraken, maar rustig afwachtend tot de uitgifte. Ik heb Chai gevraagd of hij e.e.a. wil uitleggen, maar dat wij vooral geen bedankjes willen hebben. Chai voegt er wel een opvoedend element aan toe, hij legt de bewoners uit dat het slaan kinderen niet kan en niet toegestaan is (vanuit het child safe oogpunt). Na deze woorden wordt het eten uitgedeeld. De mensen zijn zeer blij en dankbaar met onze hulp.

Chai gaat de komende week naar Phnom Phen vanwege zijn studie. Na die week komen we weer bij elkaar en gaan we op zoek naar een goede rolstoel, een timmerman om het huis te verankeren, een loopauto voor het gehandicapte kind zodat ze zich kan verplaatsen (wordt moeilijk met die zandwegen) en de spullen voor die winkel.

Met deze actie hebben we een dorp geholpen en dat heeft ook mij een impact gehad. Vrijdagavond had Daniela een etentje met PURE! en ik besloot om even “af te koelen” en alleen te eten. Moet toch wel zeggen dat dit me raakt, omdat we best geld hebben, maar niet iedereen in Cambodja kunnen helpen. Als je dan weer een Lexus door de straten ziet rijden, ben ik best geneigd om die bestuurder zo’n dorp te laten zien en te vragen waar zijn hulp blijft. In de maanden dat we hier nu zijn en een beter beeld krijgen van de geschiedenis van dit land kom je tot het besef dat dit gewoon tijd nodig heeft en dat het niet eerlijk is om de bevolking hier op te wijzen. Wij moeten gewoon helpen daar waar we kunnen en verder is het aan de bevolking om hier alles verder op te bouwen. Als ik Obama dan op TV zie, denk ik wel “USA je had je niet in de jaren 60 in deze regio moeten bevinden”.

Een rare en indrukwekkende week.

Patrick